Naim Süleymanoğlu
Her zaman yaptığım gibi; en son söyleyeceğimi yine en başta söyleyeyeyim : Benim çocukluk kahramanlarımdan biriydi Naim Süleymanoğlu. Belki de bir çok yaşıtım erkek çocuk için de öyleydi. Hikayesini hayal meyal hatırlasam da o döneme ait en güçlü figürlerden birisiydi. Tabii ki benim gibi spor meraklısı, Galatasaraylı bir çocuk için 'Tanju Çolak' ile eşdeğer gibiydi. Onunla beraber televizyon başında halter kaldırmışlığımız bile vardı. Hatta eski kamera kayıtlarımızda (bulabilirsem videolar bölümüne ekleyeceğim.) yerli yersiz 'Naim Süleymanoğluuuu' haykırışlarım bile mevcut.
Olimpiyatlarda ve dünya şampiyonalarında elde ettiği her başarı Türk insanının gücünü dünyaya duyurma adına muhteşem bir özgüven kazandırıyordu 80'li yıllarda. Tıpkı Tanju Çolak'ın Avrupa'da Altın ayakkabı ödülünü alması gibi önemli olaylar bizim sevgi ortamımıza katkıda bulunuyordu. Şimdi bu ortamdan çok uzakta bir yerlerdeyiz.
Tamam, bu yazının konusuna geri dönelim...
Bulgaristan'dan çok büyük zorluklarla getirdiğimiz Türk çocuğu Naim bize büyük gururlar yaşattı ve sonrasında gerekli değeri maalesef görmedi. Biz onu Türk sporunun efsanelerinden biri olarak kabul edeceğiz AMA onu daha iyi hayat şartlarında Türkiye'nin olimpiyat serüveni içinde daha etkin kullanamaz mıydık?
Demem o ki, hayatının son dönemini pek de iyi şartlarda geçirmedi Cep Herkülü. Burada daha etkin bir iletişimle hastalığı önceden tedavi edilebilir ve uzun yıllar sağlıklı bir yaşam sürebilirdi. Ama maalesef böyle olmadı. Kaybolan değerlerimizi hiç unutmamak dileğiyle.
Hoşçakal Naim Süleymanoğlu...
